İçimdeki ses

 17 yaşındaki senle konuşsaydın, ona hangi deneyimlerinden bahsetmek isterdin? -Yalnız olduğumu öğrendim, bu kadar kalabalığın içinde insanın her zaman yalnız olduğunu deneyimledim. Doğarken ve ölürken yalnızsın diyorlar ya, insan yaşarken de çok yalnızmış da farkına varamıyor. O yüzden hayal kırıklığı yaşamamak adına her şeyi tekmişsin gibi yap, öğren ve planla. Başkalarını tabiki de dinle, deneyimlerini dikkate al ama kendi yolundan şaşma. İnsanların seni kendi yoluna sokmalarına izin verme ve yukarı çıkmak istiyorsan sadece kendi merdivenini kullan. Sana basamak uzatacaklar onu sakın kullanma. Seni çok seven insanlar olacak ama şunu unutma her şeyi bir tek sen hissedeceksin. Kendi özel alanına kimseyi dahil etme ve o özel alanını kaybetme. Eğer kendini çaresiz hissedersen her şeyi olduğu gibi bırak ve kendi içine dön. Bütün sesleri kapat ve sadece kendini dinle. O ses bazen çok yükselecek bazen de çok alçalacak ama seni doğru noktaya götürecek. Ve unutma, yapılanları asla unutma...

  Hallo Leute! Bugün biraz sohbet tadında geçirelim bu bloğu. 3 gün sonra Almanya’da 4. ayımı geride bırakacağım. Zamanın hızıyla ilgili konuşmayacağım. Zaman bir tek ben küçük çocuklarla çalışırken bu kadar hızlı geçmiyor haha neyse meslek değiştirme sürecinin tatlı telaşları diyelim. Hayat cidden çok garip ( geldiler yine garipseme perileri ) covid döneminde o kadar yıprandığımı hissetmiştim ki, yani o zamanlar meslek değiştireceğimi hayal bile edemezdim. Hayatın bir diğer cilvesi de yoğun bakımda meslek hayatına başlayıp kreşte devam etmek. Bunu hala aklım almıyor. 5 yıl boyunca hayatının son dönemlerini yaşayan insanlara eşlik ettim. Ve işimi en iyi şekilde yapmaya çalıştım ama yine de sanki ben de hep onlarla birlikte ölüme yakındım. Anın içinde kalamıyor sadece geçmişi ve sona yakın olan geleceği düşünüyordum. Her ne yaparsam yapayım kendi yaşımın tadını çıkarmakta zorlanıyordum. Uzun bir süre anksiyeteyle bile savaştım bu yüzden. Sevdiğim birine ulaşamayınca hep en kötüsü dü...

  Sizi delirtecekler ve sonrasında sen çok değiştin diyecekler. Ben bütün renklere sahiptim ama bir ara sadece siyah olmaya başlamıştım. Ve beni siyaha çevirenler neden diğer renklere sahip olmadığımı sorun etmeye başladı.Ben de siyah olmanın benim suçum olduğunu düşünmeye başlamıştım. Ama sonra ne ben siyah olmak istedim ne de onlar beni renkli görmeye dayanabildiler. Ve dedim ki tabi siz tüm renklere sahip olan kadınların her bakımdan yetersiz olduğunu düşündüğünüz için renklerini siyaha çevirmek isterken kadının renklerinden vazgeçmemesine şiddetle karşısınız ama haha neyse çok güzel bir söze denk geldim geçenlerde. Senin görme biçimin benim kimliğim değildir diye. Ben bu cümlenin farkına tam anlamıyla son iki yılda vardım. Bu cümleyi kendi içinde sindirebilirsen eğer her şey sonrasında çok güzel oluyor. O zaman hiç kimsenin dediğine takılmıyorsun, kendine yük etmiyorsun ve üzülmüyorsun. Birine kendini anlatmanın da ne kadar anlamsız olduğunun farkına varıyorsun. Ki zaten anlama...