İçimdeki ses

  Evet görüyorsun beni, buradayım. Neyi merak ediyorsun, nelerden mi hoşlanıyorum. Boş vakitlerimde neler mi yaparım. Bunlar mı beni yansıtan şeyler. Sana kendimi nasıl anlatabilirim. Hangi yanımı tanımak istiyorsun, sana mı iyi gelsin bana mı? Ya da ikimize? Ama üzgünüm ikimize iyi gelen pek uzun sürmeyecek. Çünkü sen kendine iyi olanı ben de bana iyi olanı isteyeceğim zamanla. Ama hep kiminle konuşuyor olacaksın biliyor musun? Bir başkasıyla. Gördüğün ben’in dışında içeride çok başka biri var. Sonra diyeceksin ben kiminleydim bu zamana kadar. Ve ben o birini kimseyle tanıştıramadım henüz. Nilgün Marmara’nın intiharından sonra kocası demiş ya ‘şiir yazdığını bile bilmezdim, bir kenarda pıtır pıtır bir şeyler yazardı’. İşte bu kadar basite indirgenmişti yoğun duyguların cevabı. Bu cevabı vereceğini bilseydi acaba yine de intihar eder miydi? Ya da o şiirleri yazar mıydı. Belki de yazdıklarının bir muhatabı yoktu benim hiç kimseye yazdığım gibi. Bütün duyguları kendin yaşıyorsun. Hiç...

  18.11.23 Bugün konuşacak hiç kimsenin kalmadığını fark ettim. İnsan zamanla en çok konuştuklarını da yitiriyor. Belki de aynı şeyleri konuştuğumuz içindir. Bence insan en çok anne ve babasıyla konuşabilmeli. Ben o kadar şanslı olmadığımı biliyorum. Aslında biliyor musun, ben en çok annemle konuşmak isterdim ama en uzak onayım. Bir kız çocuğu en çok annesine uzak olabilir mi? Ben öyleyim. Bugün ben ağlarken bana neyim olduğunu sordu. Nereden başlayayım? 27 yılın neresinden başlayayım anlatmaya anne? Bu soru için hem çok geç hem de anlamsız. Yoruldum mesela. Ne iş yaptın mı diyeceksin ya da hemen fark edecek misin ki üzerimdeki yorgunluk toprağını. Biz seninle neden konuşamıyoruz anne? Bu kimin suçu? Babanın mı? Annenin mi? Seni kızınla dertleşemeyecek kadar eksik yetiştirdikleri için onları öldürmek istiyorum anne. Seni ben büyüteyim anne. Kırmadan, üzmeden, 14 yaşında evlendirmeden. Sana söz veriyorum anne 15 yaşında anne olmana izin vermeyeceğim.  28.03.2024 Biri bana yardı...